Ostatnie miesiące życia Emila wspomina w rozmowie z Magdaleną Rigamonti jego przyjaciel, Artur Leon Nieszczerzewicz. To on uczestniczył w zorganizowanej przez Emila akcji podpalenia pomnika Feliksa Dzierżyńskiego. Najlepiej też zna i czuje motywacje, jakie kierowały nastolatkami, urządzającymi antykomunistyczne akcje, także w czasie stanu wojennego. Po śmierci Emila Artur stał się, jak sam to określa, "synem" rodziców Emila.
Drugi z rozmówców Autorki to Witold Kaliński, dyrektor warszawskiego liceum im. Mikołaja Reja w latach 1977-1984 a więc w czasie, kiedy Barchański do tego liceum uczęszczał. Dyrektor Kaliński był jedną z pierwszych osób, którym Emil opowiedział o swoim zatrzymaniu i pobiciu przez SB.
Tragiczne, ostatnie tygodnie życia Emila Barchańskiego poznajemy też z zapisków: wspomnień samego Emila i jego matki, Krystyny Barchańskiej.
Poprzednie odcinki cyklu "Blizny", o najmłodszych ofiarach śmiertelnych stanu wojennego, znajdziesz tutaj:
