Susza i bardzo wysokie temperatury doprowadziły do dramatycznej sytuacji w Szwecji - płonęły lasy w centralnej części kraju. W pewnym momencie liczba pożarów sięgnęła 70. Szwedzi poprosili o pomoc za pośrednictwem unijnego mechanizmu ochrony ludności, który z założenia ma być wykorzystywany w sytuacji katastrof naturalnych. Do Skandynawii ruszyli polscy strażacy.
- Prośba wpłynęła do wszystkich krajów unijnych, a Polska jako jedyna zadeklarowała grupę ratowniczą. Większość państw zadysponowała śmigłowce lub samoloty gaśnicze. Prośba, która wpłynęła na początku lipca, zakładała konieczność wysłania grupy strażaków z samochodami, które będą w stanie pomóc pracującym na miejscu Szwedom - tłumaczył na antenie TOK FM mł. brygadier Michał Langner, dowódca działających na miejscu Polaków.
Polscy strażacy w Szwecji: serce z napisem "Tack Polen"
Do Szwecji pojechało 139 polskich strażaków z grup specjalnych z woj. pomorskiego i wielkopolskiego. Wszyscy byli w drodze już cztery godziny po zapadnięciu decyzji o wyjeździe.
- Byliśmy bardzo zaskoczeni przyjęciem nas przez Szwedów. Na początku myśleliśmy, że wzbudzamy ciekawość, bo drogą jechał konwój 44 pojazdów. Ale z każdym kilometrem ludzi na wiaduktach było coraz więcej, pojawiały się transparenty, polskie flagi - opisywał pierwsze doświadczenia mł. kpt. Rafał Sołowin, po czym dodał: - Zrozumieliśmy, że ci ludzie przychodzą tam dla nas. Byli to i Polacy mieszkający w Szwecji, i Szwedzi, którzy chcieli wyrazić swoją radość, że przyjechaliśmy im pomóc.
- W miejscu docelowym czekały na nas tłumy z flagami i sercami. Nie wiem, skąd tam się wzięło tyle ludzi, bo na co dzień w tej mieścinie widywaliśmy może kilka osób - mówił, nie kryjąc zaskoczenia st. kpt. Grzegorz Borowiec. Wspominał, że mieszkańcy namalowali serce z napisem "Tack Polen", czyli "Dziękuję, Polsko". - Dzieciaki nam później to serce do obozu przyniosły. Chłopaki też za każdym razem, kiedy wracali z miasta, z zakupów, to zawsze przywozili kwiatki czy inne rzeczy. Cały czas dostawaliśmy jakieś wyrazy wdzięczności - tłumaczył.
Polscy strażacy w Szwecji: jak wyglądała praca na miejscu?
Jak wyjaśniał mł. brygadier Michał Langner, skala pożaru była tak duża, że trzeba było podzielić go na kilka części.
- Nasza praca polegała na zasilaniu systemu spryskiwaczy, aby pożar się nie rozprzestrzeniał, oraz bronieniu przed ogniem jednej z miejscowości - wyjaśniał dowódca.
Ponieważ obsługa urządzeń była konieczna przez całą dobę, strażacy pracowali zmianowo.
Jak mówił dowódca, jednym z największych zagrożeń, z którymi musieli się mierzyć, było ogromne zmęczenie. - Jechaliśmy tam 1200 km, więc od początku byliśmy zmęczeni długą podróżą. Potem należało szybko zbudować stanowiska gaśnicze. Było bardzo gorąco, 30 stopni, a potem praca przez kilkanaście godzin na miejscu - wspominał Michał Langner. Do tego wszystkiego dochodził stres związany z tym, czy uda się ten pożar w ogóle opanować.
- Te kilka pierwszych dni było kluczowych. Czasami było tak, że pracowało się 20 godzin, a odpoczywało tylko przez cztery, a powinno być 12 do 12. To mogło spowodować brak koncentracji i doprowadzić do wypadku. Te pierwsze dni pamiętam jak przez mgłę. Zlały się. Nie byłem w stanie powiedzieć, jaki jest dzień tygodnia. Napięcie było bardzo duże - wyjaśniał dowódca.
Mł. kpt. Rafał Sołowin wspominał jednak również olbrzymią motywację kolegów. - Mieliśmy też sytuację, że chcieliśmy ratowników zmieniać na strefie, a oni mówili, że nie, że oni jeszcze muszą zostać, bo jeszcze czegoś nie zrobili. Oni chcieli się tam w ogóle przenieść z namiotami, żeby tylko te dwie, trzy godziny odpocząć i dalej walczyć - przypominał strażak oraz tłumaczył: - Trzeba było ich przekonywać, żeby przenosili się do bazy, żeby zmienili otoczenie, żeby ten odpoczynek był też psychiczny.
Chcesz wiedzieć więcej? Posłuchaj!
- czy jakikolwiek kraj jest przygotowany na tak duże pożary?
- dlaczego do akcji pojechali strażacy z woj. wielkopolskiego i pomorskiego?
- czy pożary gasi się w Polsce inaczej niż w Szwecji?
- gdzie jeszcze pomagali Polacy?
