Obszar brytyjskiego królestwa, którym władała Elżbieta II, zmniejszał się w miarę upływu czasu. Jednak w chwili śmierci nadal była monarchinią Wspólnoty Narodów, które poza Wielką Brytanią obejmuje 14 innych państw - od Kanady i Jamajki, po Australię i Nową Zelandię.
W chwili koronacji Elżbieta II otrzymała tytuł królowej siedmiu niepodległych państw: Zjednoczonego Królestwa, Kanady, Australii, Nowej Zelandii, Afryki Południowej, Pakistanu i Cejlonu, który później zmienił nazwę na Sri Lanka.
Jednak czas jej panowania to również czas dekolonizacji, a nie wszystkie spośród podległych krajów zdecydowały o pozostaniu Elżbiety II jako głowy państwa. Jednak tam, gdzie pozostała królową panującą, jej rola ograniczała się do funkcji ceremonialnych, a jej obowiązki przejmował jeden z jej generałów gubernatorów, który w praktyce funkcjonował jako głowa państwa.
W chwili śmierci Elżbieta II była królową Antigui i Barbudy, Australii, Bahamów, Belize, Kanady, Grenady, Jamajki, Nowej Zelandii, Papui Nowej Gwinei, Saint Kitts i Nevis, Saint Lucia, Saint Vincent i Grenadyn, Wysp Salomona, Tuwalu i Wielkiej Brytanii.
Przez czas całego swego panowania, które trwało od 1953 roku, Elżbieta II była władczynią w sumie 32 krajów. 17 z nich zdecydowało się w pewnym momencie - już po odłączeniu się - zerwać więzy. Tak zdecydowały m.in.: Sri Lanka, Ghana, Malta, Nigeria, Pakistan czy Uganda.
Najwięcej krajów - aż 18 - jednocześnie miała pod swoim władaniem w latach 1983-87.
